Είναι απίστευτο το πώς πριν 10 χρόνια δεν είχα φανταστεί το πώς και πού θα ήμουν σήμερα, η κάθε στιγμή μας ξεδιπλώνει μία έκπληξη, και η κάθε απόφαση και πράξη, η κάθε συζήτηση, είναι ένα έναυσμα για την επόμενη στιγμή. Κάνουμε ένα βήμα, παρατηρούμε και ανάλογα με το τι θα μας φέρει το τώρα, αποφασίζουμε για το επόμενο βήμα...κι έπειτα το επόμενο...

Πριν 3 χρόνια σαν σήμερα ξεκίνησα πεζοπορία, ή προσκύνημα όπως το ονομάζουν, από την Πομφεράδα της Ισπανίας μέχρι το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα. Η διαδρομή λέγεται Καμίνο ντε Σαντιάγο. Δεν έκανα τα 600 χλμ γιατί δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο, το κομμάτι που περπάτησα ήταν μόνο τα τελευταία 218 χιλιόμετρα, περίπου 8 μέρες περπάτημα. Ήταν ένα ταξίδι που ήθελα να το κάνω από φοιτήτρια και επιτέλους βρήκα τη δύναμη να το δοκιμάσω. Γιατί τότε το να ταξιδεύεις ελεύθερα δεν ήταν και το πιο διαδεδομένο πράγμα, οπότε φάνταζε σαν κάτι που το κάνουν μόνο στα βιβλία.

Ξεκινάς καινούρια! Νέα, όλο αυθορμητισμό και χαρά. Οι πρώτες μέρες ήταν ακούραστες χαρούμενες, ήμουν σαν ένα παιδάκι που ανακάλυπτε τον κόσμο! Όλα φαινόταν νέα και μαγικά! Είναι πολύ εύκολο να πιάσεις συζήτηση με τους συνοδοιπόρους σου. Όλοι είναι φιλικοί και όλοι, αν και κουρασμένοι, έχουν μια λάμψη στα μάτια τους. Ρωτάς και μαθαίνεις πράγματα, θυμάμαι να παρατηρώ τον ρυθμό τους. Περαστικοί τους όλοι.. κάποιοι μένουν πιο πολύ δίπλα σου, κάποιοι πιο λίγο! Αλλά όλοι τους είχαν κάτι να σου προσφέρουν, μια λέξη, ένα χαμόγελο, μια όμορφη συζήτηση. Μία στιγμή τους.

Μέρα με τη μέρα, ώρα την ώρα, στιγμή προς στιγμή, ο ρυθμός του βηματισμού μου άλλαζε. Άκουγα το σώμα μου που άλλοτε ζητούσε νερό, άλλοτε φαγητό! Ίσως κάπου να κάτσω για να ξεκουραστώ ή ίσως να πάρω έναν υπνάκο σε κάποιο από τα λιβάδια! Απλά πράγματα. Δεν αναλώνεσαι σε περιττές σκέψεις και αποφάσεις. Απλά ακούς αυτό που αισθάνεσαι και το ικανοποιείς, αν μπορείς φυσικά.

Θυμάμαι μία μέρα φτάνοντας στο Πoρτομαρίν, έχοντας κάνει 30 χλμ, μετά βίας μπορούσα να περπατήσω και δεν μπορούσα να βρω κατάλυμα. Μια ντόπια κυρία που είχα συναντήσει σε ένα από τα χόστελς, κατάλαβε το πρόβλημα, σταμάτησε στο δρόμο και άρχισε να ψάχνει χόστελ για μένα. Μου είπε ότι αν δεν βρω κάτι θα με φιλοξενούσε στον καναπέ του σπιτιού της. Γιατί έτσι κάνουν αυτοί που ζουν σε αυτά τα μέρη. Έτσι μεγάλωσαν, να φιλοξενούν τους οδοιπόρους προσκυνητές. Σαν χρέος αλλά και ευχαρίστηση. Χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα. Η ευγνωμοσύνη μου τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν τεράστια. Μου βρήκε τελικά ένα Χόστελ και την ευχαρίστησα άπειρες φορές! Ακόμα την ευχαριστώ!

Ήταν τα βράδια που, πτώμα από την κούραση, μην έχοντας άλλη ενέργεια, ξάπλωνα και ένιωθα το στρώμα να με ρουφάει από την κούραση και αναρωτιόμουν, πώς θα περπατήσω αύριο άλλο τόσο; Θα αντέξω; Τα πόδια πονούσαν πάρα πολύ και οι κάλοι στα πόδια ακόμα περισσότερο! Και την άλλη μέρα σηκωνόμουνα και τα πόδια μου ήταν μια χαρά, ξεκούραστα! Και απλά δεν πίστευα στη δύναμη και την αυτοθεραπεία που έχει το σώμα και ο ύπνος!

Βήμα το βήμα! Και στιγμή τη στιγμή! Μόνο το τώρα είναι αληθινό. Το παρελθόν και το μέλλον είναι δημιουργήματα του μυαλού μας. Όταν έφτασα στον ναό που είναι το τελικό σημείο, ένιωθα μία απέραντη χαρά κι ευγνωμοσύνη που τα κατάφερα και μία χαρμολύπη που τελείωσε το ταξίδι. Μέχρι που μετά από μέρες κατάλαβα ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Γιατί το Καμίνο ντε Σαντιάγο είναι μία μικρογραφία της ζωής μας. Ξεκινάμε νέοι γεμάτοι ενέργεια, μαθαίνουμε από τα πάντα, δεν ξέρουμε τίποτα για το ταξίδι μας. Δεν έχουμε ιδέα για το τι μας περιμένει, το πόσο δύναμη έχουμε τελικά και τι μπορούμε να καταφέρουμε. Συναντάμε κόσμο και περπατάμε μαζί, ανταλλάσουμε εμπειρίες και γνώσεις. Άλλοι μένουν περισσότερο άλλοι λιγότερο, αλλά, όπως και να έχει, μαθαίνουμε από αυτούς. Μπορεί να έρθουν δυσκολίες, πέφτουμε, χτυπάμε ξανασηκώνομαστε. Κάθε βράδυ αναρωτιόμαστε πώς θα αντέξουμε να ανταπεξέλθουμε την επόμενη μέρα, κι όμως υπάρχει κάτι που μας κινεί και μας σηκώνει! Μεγαλώνουμε, βαραίνουμε αλλά έχουμε περισσότερη εμπειρία, μάθαμε να διαβάζουμε τον χάρτη, ξέρουμε να αποφεύγουμε κάποια πράγματα και να βάζουμε όρια. Τα βήματά μας γίνονται πιο αργά αλλά πιο σταθερά, και γνωρίζουμε πλέον τα σημάδια. Μαθαίνουμε ότι ένα-ένα βήμα φτάνουμε στο στόχο μας. Και στο τέλος απλά θαυμάζουμε το τι γίναμε, το πόση δύναμη έχουμε, το πόσο εξελιχθήκαμε. Και μόλις δούμε πίσω, όλα αυτά που φάνταζαν βουνό, έγιναν μετάλια και παράσημα πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού κάτι ξύπνησε μέσα μου όταν παρατηρούσα ανθρώπους μεγάλης ηλικίας να κάνουν αυτό το μονοπάτι. Κι ευχήθηκα κρυφά, να μπορώ κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο όταν και αν φτάσω στην ηλικία τους. Από αυτή τη σκέψη λοιπόν ξεκίνησα να δοκιμάζω διάφορες δραστηριότητες. Έκανα γιόγκα για κάποια χρόνια αλλά δεν είχα βρει κάτι που να κάνει το κλικ μέσα μου, μέχρι που δοκίμασα Kundalini. Ερωτεύτηκα με το πώς σε κάνει να αισθάνεσαι μετά από κάθε αναπνοή και μετά από κάθε στάση! Αν ήταν σκηνή από ταινία θα το παρομοίαζα με εκείνες τις στιγμές που όλα σταματάνε και πάνε πολύ αργά...και μπορείς να δεις ακόμα και τη σκόνη που πετάει. Είσαι απλά ένας παρατηρητής με τρεις κύριες κάμερες: μία στραμμένη προς το εσωτερικό, μία της όρασής σου και μία τελευταία αυτή του παρατηρητή. Η μαγεία του να κλείνεις τα μάτια και απλά να υπάρχεις. Χωρίς να προσπαθείς, σε απόλυτη ακινησία. Πρακτικά, με βοήθησε πάρα πολύ με το στρες που από πολύ μικρή θυμάμαι να έχω και πραγματικά είδα τεράστια διαφορά στο πώς διαχειρίζομαι καταστάσεις στις οποίες παλιά θα πάγωνα. Όπως επίσης εξαφάνισε και την ψωρίαση στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου που είχα από πάρα πολύ μικρή λόγω άγχους.